Kumys

Zbliżał się świt. Krasnoludek degeneratek Kazimierz noga za nogą wlókł się parkową alejką z półuśmieszkiem raz po raz wykwitającym na ustach, gdy jego leniwe myśli wracały do libacji, która chwilę temu przeszła do krasnoludzkiej historii. Jedna noga w przód. Wspominek. Druga noga w przód. Wspomnienie. Trzecia noga w przód…

W cytatowym chruśniaku albo czar minionych lat

Jak przykazał krasnoludzki bóg, degeneratek Kazimierz wstał trzynasta punkt. W piżamie w zielone słonie, w przydeptanych bamboszach poczłapał do kuchni. Z szafki wyciągnął zeszłotygodniowy chleb, odkurzył, włożył go do ust.

– Nie, – pomyślał – tego nie da się jeść. Idę do lokalu. Dzisiaj najem się za wsze czasy. Jak jaki król.

Jak żyć

Krasnoludek degeneratek Kazimierz wstał w ponurym nastroju; lewą nogą, która trafiła w pozostawioną, nie wiedzieć przez kogo, miskę z zimną wodą.

– Kurwa – zaklął i poczłapał do kuchni.

Nalał sobie pięćdziesiątkę spirytusu, popił, z gwinta, wódki. Zakrztusił się. Niechętnie, z twarzą wciąż wykrzywioną grymasem obrzydzenia, powlókł się do pokoju ściskając kurczowo butelkę z czerwoną kartką . Usiadł w fotelu. Ze zmiętej paczki wyciągnął papierosa i zaciągnął się głęboko.

Samo zdrowie

– Dotarła do mnie plotka – powiedziałem – że krasnoludek degeneratek Kazimierz rzucił palenie.

Alternatywa

– Dzień dobry. Jestem dobrą krasnoludzką wróżką powstałą z dymu twojego papierosa – powiedziała dobra krasnoludzka wróżka Maria – i spełnię jedno twoje życzenie.

– Dlaczego tylko jedno? – zaprotestował krasnoludek degeneratek Kazimierz. – Zwykle są trzy!

Romeo i Julia

Bezmyślnie, noga za nogą i noga w nogę, bez miłości w duszy i bez pieniędzy w płaszczu wlókł się krasnoludek degeneratek Kazimierz za ostatnim w szeregu krasnoludkiem przedszkolakiem prowadzonym przez krasnoludkę przedszkolankę, gdy dobiegło go niewyraźne wołanie:

Na upadłą sztukę

Krasnoludek degeneratek Kazimierz postanowił napisać list do swojej dawno nie widzianej znajomej, z którą łączyły go niegdyś więzi przyjaźni:

Kaczki

Było późne popołudnie. Zachodzące słońce muskało szczyty drzew i złociło powierzchnię niewielkiego jeziora. Oczerety kołysane delikatnymi podmuchami chrzęściły melodyjnie. Chmary wygłodniałych komarów wyśpiewywały tęskną pieśń o krwawej uczcie. Ptaki kląskały w zaroślach, świerszcze wygrywały w trawie miłosne serenady na odnóża i tarkę, jeleń zdradzony przez stado łani, u brzegu strumyka, na tle czerwonej tarczy słońca nawoływał tęsknie swoje kochanki.